Ποιος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε μια χώρα, σε ένα κράτος; Από πού ξεκινούν και πού σταματούν οι αρμοδιότητες της;
Η απάντηση μοιάζει εύκολη αλλά όχι στην περίπτωση της Κύπρου και της Ελλάδας.
Ακόμα και στις άλλες ορθόδοξες χώρες.
Και ο λόγος είναι απλός.
Η Εκκλησία από την εποχή που απέκτησε δύναμη και συγκροτήθηκε σε οργανωμένο σύνολο απέκτησε μεγάλη δύναμη σε σημείο που την κατέστησε συνεξουσία με τις εκάστοτε εξουσίες, τόσο στην εποχή του λεγόμενου Βυζαντίου όσο και στην εποχή της Οθωμανοκρατίας.
Αλλά και μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, στην Κύπρο (και στην Ελλάδα) συνέχιζε να παίζει ηγετικό ρόλο.
Στην Κύπρο επί βρετανικής αποικιοκρατίας θεωρείτο η ηγέτης των χριστιανών κυπρίων γι αυτό και όταν εμφανίστηκε μια νέα δύναμη η οποία αμφισβήτησε τον ηγετικό της ρόλο, η Εκκλησία άνοιξε ένα λυσσαλέο πόλεμο εναντίον της χωρίς να διστάσει να συνεργαστεί ακόμα και με τους βρετανούς προκειμένου να αντιπαρατεθεί με το νεαρό τότε Κ.Κ.Κ.
Μετά την ανεξαρτησία η Εκκλησία είναι και πάλι παρόν, έχοντας τον ηγέτη της και ως τον πρώτο εκλεγμένο πρόεδρο της Κύπρου.
Πατώντας πάνω σε αυτή την ιστορική πραγματικότητα η Εκκλησία διεκδικεί μέχρι σήμερα ρόλο και στο κυπριακό. Έχασε βέβαια τον εθναρχικό της χαρακτήρα αλλά αυτό δεν την εμποδίζει από του να επιζητεί σημαντικό ρόλο.
Πού ξεκινούν, λοιπόν, και πού σταματούν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της.
Έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται στην πολιτική και να προσπαθεί να περάσει την πολιτική της;
Έχει το δικαίωμα να συμμαχεί με πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να επηρεάζει εκλογικές αναμετρήσεις;
Έχει το δικαίωμα να αντιπολιτεύεται ή να συμμαχεί με τον οποιονδήποτε πρόεδρο της Δημοκρατίας και να (συν)χαράζει πολιτική;
Θεωρούμε πως όχι.
Η Εκκλησία έχει το δικαίωμα να λέει την άποψη της. Να καταθέτει τις απόψεις της.
Όχι να επεμβαίνει στην πολιτική με τον τρόπο που επεμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν έχει το δικαίωμα να χωρίζει το λαό εκδίδοντας φυλλάδια και βιβλία που προωθούν το μίσος και τον φανατισμό εναντίον των αντίθετων απόψεων.
Σε αντίθετη περίπτωση, αφού όπως λέει εκπροσωπεί το ποίμνιο και το ποίμνιο είναι οι χριστιανοί πολίτες του τόπου, τότε τα πράγματα δεν πρέπει να είναι μονόδρομος.
Δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τα υπερ-προνόμια που έχει.
Θα πρέπει να επιτρέπει και στην πολιτεία να επεμβαίνει στα εκκλησιαστικά.
Είναι λοιπόν έτοιμη η Εκκλησιαστική ηγεσία να συναινέσει προς τούτο;
Ή μήπως εδώ ισχύει η λαϊκή ρήση: «Εν της παπαθκιάς τα ξύλα;»
5 σχόλια:
Παραθέτω πιο κάτω την 8η παράγραφο του "Ελληνίζειν", που αφορά το ποιόν των θρησκευτικών ηγετών. Βέβαια το θέμα εδώ δεν είναι η ύπαρξη θεού ή όχι. Μέσα όμως από το κείμενο μπορεί κάποιος να πάρει κουράγιο και να "παραδεκτεί" το ποιόν αυτών των ανθρώπων, κάτι που βεβαίως γνωρίζει πολύ καλά, αλλά αποφεύγει να το καταμετρήσει στο μυαλό του ως μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα.
8) Όλοι οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι κήρυκες προπαγανδιστές τους, αμείβονται πλουσιοπάροχα και ζουν εις βάρος των πιστών τους. Σε μονολόγους και σε εύκολες συζητήσεις ομονοούντων και ομοφρονούντων, παρουσιάζονται ειρηνικοί, γαλήνιοι και πνευματώδεις, και σαν άνθρωποι σοφοί και εμπνευσμένοι. Όταν όμως παρουσιαστεί απέναντι τους σοβαρή και τεκμηριωμένη αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεών τους, οι μάσκες πέφτουν και τη θέση τους παίρνει ο θυμός και η αγριάδα. Αρχίζουν τότε να εκτοξεύουν με φανατισμό και μισαλλοδοξία, φοβερές απειλές για τιμωρία και εκδίκηση από τον ανατριχιαστικό πλέον θεό τους. Φυσικά ο θεός αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από τους πειθαναγκαστικούς τους μηχανισμούς με τους οποίους αυτοί οι ίδιοι εκφοβίζουν και καθυποτάσσουν όποιον από τους πιστούς τολμήσει να χρησιμοποιήσει τη λογική του και να δεί την πραγματικότητα. Όταν επιτακτικά απαιτούν μετάνοια και επιστροφή στην πίστη, αυτό που αληθινά τους ενδιαφέρει, είναι η υποταγή στους ίδιους και στα προνόμια τους.
Όταν πάλι αυτοί οι ταγοί με τους ιεροπρεπείς τίτλους αντιμάχονται για την πρωτοκαθεδρία ή την οριοθέτηση των εξουσιών και των προνομίων τους, αντί να δείξουν την πολυθρύλητη αγάπη και ανιδιοτέλεια τους, μας αφήνουν άφωνους με τη θαυμαστή προθυμία και ευχαρίστηση που βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου. Ξεχνούν τότε την θεϊκή τους αποστολή και ρεζιλεύονται βγάζοντας στη φόρα τις απίστευτες και ακατανόμαστες κρυφές τους δραστηριότητες. Οικονομικές καταχρήσεις, δωροδοκίες, εκβιασμοί, συνομωσίες, συκοφαντίες, ομοφυλοφιλία, ερωτικά συμπλέγματα κλπ, συγκαταλέγονται καθημερινά στο θεάρεστο έργο τους. Πολλοί απ’ αυτούς κατά καιρούς καταδικάστηκαν από πολιτικά δικαστήρια με πολυετείς ποινές φυλάκισης ή και ισόβια, αφού βρέθηκαν ένοχοι για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, αλλά ακόμη και για παιδεραστία!!! Άν υπήρχε θεός δεν θα διάλεγε καλύτερα τους αντιπροσώπους του;
Να ο δρόμος προς το φως: Τί, γιατί και πώς, και πότε, πού και ποιός.
Τί θα έλεγε τώρα ο αρχιεπίσκοπος, αν κάποιοι τύπωναν το προηγούμενο κείμενο ή και ολόκληρο το "Ελληνίζειν" σε πολλά αντίτυπα και διαμοίραζαν δωρεάν έξω από τις εκκλησίες; Θα του άρεσε; Στο κάτω κάτω αυτό λέει ολοφάνερες αλήθειες.
Να ο δρόμος προς το φως: Τί, γιατί και πώς, και πότε, πού και ποιός.
Πάντως ότι και να γίνει το μόνο για το οποίο θα τον κάψει ο θεός μου, ο πλάστης μου και ο δημιουργός μου είναι η φοροδιαφυγή. Η φοροδιαφυγή αυτών και των αυλικών τους.
Ορθώς δηλώνετε ότι Εκκλησία και πολιτική δεν πρέπει να αναμιγνύονται. Θυμήστε μου όμως σας παρακαλώ ποιό είναι το μοναδικό κόμμα που δημόσια υποστήριξε συγκεκριμένο υποψήφιο στις τελευταίες αρχιεπισκοπικές εκλογές και συμμετείχε στην "προεκλογική" του εκστρατεια. Ή μήπως ισχύει το "εν της παπαδκιάς τα ξύλα";
Αν κοιτάξουμε το θέμα ιστορικά, η ανάμιξη εκκλησιάς-κράτους γινόταν από την αρχή της ύπαρξης του βυζαντινού κράτους. Όμως αποδέκτης των παρεμβάσεων δεν ήταν το κράτος (όπως γίνεται σήμερα με Χρυσοστομους, Ανθιμους κλπ )αλλά η ίδια η εκκλησία ...
Με τον ερχομό της τουρκοκρατίας, η εκκλησία και ο όλος μηχανισμός της, χρησιμοποιήθηκε από τους κυβερνώντες για καλύτερο έλεγχο των υποταγμένων πληθυσμών και έτσι ξαφνικά η εκκλησία βρέθηκε να έχει κυβερνητικές ευθύνες. Όντας άνθρωποι, οι τότε ιεράρχες είχαν τις δικές τους εκτιμήσεις ( καλές ή κακές ) όσον αφορούσε το πότε θα ελευθερώνονταν και τι έπρεπε να κάνουν για αυτό.
Οι εκατονταετίες ιστορίας της εκκλησιάς έχουν το βάρος τους στην συμπεριφορά της.
Αλλά ας σκεφτούμε για λίγο τους τραγουδιστές, ηθοποιούς, αθλητές, σκηνοθέτες και άλλους που είναι σημαντικά πρόσωπα (καλώς η κακώς ) της κοινωνίας μας. Τι θέση πρέπει να πάρουμε για αυτούς ;
Μήπως η κατάσταση που έχουμε φτάσει όσο αφόρα την αποθέωση τους και ο εναγκαλισμός κάθε λέξης και φράσης τους διαφέρει από τον απόλυτη (υποτίθεται) αφοσίωση των γιαγιάδων στα λεγόμενα των ιερών πατέρων;
Προσωπικά πιστεύω πως όχι. Η εκκλησία <> ( τι απαίσια λέξη, αφαιρει κάθε έννοια βούλησης από τον ελεγχόμενο ) άτομα, όπως ελέγχει ο κάθε κοινωνικός παράγοντας ˙ άρα ως προς τι οι επικρίσεις όσο αφόρα την εκκλησία και όχι ως προς οποιονδήποτε άλλο ;
Αυτό που πρέπει να επικρίνουμε είναι η χρήση των τεράστιων πόρων που αποκόμισε κατά την διάρκεια αυτών των εκατονταετιών που αναφέραμε πιο πάνω. Ναι, δικαιούται να εκφέρει απόψεις σχετικά με οποιοδήποτε θέμα προβληματίζει την κοινωνία μας ( όπως δικαιούται ο οποιοσδήποτε να εκφέρει άποψη για οτιδήποτε βλέπει γύρω του ) όμως σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κατάχρηση αυτών που της εμπιστεύτηκαν για να προπαγανδίζει τις αντιθέσεις της προς οτιδήποτε ˙ αυτοί οι πόροι ανήκουν αποκλειστικά στο φιλανθρωπικό έργο της εκκλησιάς .
Ο οποιοσδήποτε εντάσσει τον εαυτό του σε μια κοινωνία εντάσσει τον εαυτό του σε ένα αέναο αγώνα για την καλυτέρευση της και η κοινωνία θα πάει μπροστά μόνο όταν τα άτομα που την απαρτίζουν λάβουν μέρος σε αυτό τον αγώνα όπως μπορούν.
Δημοσίευση σχολίου