Το τελευταίο διάστημα γίνονται κάποιες συζητήσεις για τη χρησιμότητα ή όχι των στρατιωτικών παρελάσεων.
Ο καθένας από εμάς έχει κάποια εμπειρία από παρελάσεις από το σχολείο είτε από το στρατό.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα αν στον 21ο αιώνα και εν μέσω της παγκοσμιοποίηση και των προσπαθειών για συνύπαρξη λαών και πολιτισμών, οι παρελάσεις έχουν να διαδραματίσουν οποιονδήποτε θετικό ρόλο.
Επί του θέματος υπάρχουν τρεις (τουλάχιστον) απόψεις:
1. Εκείνη που θεωρεί το ζήτημα ως καθαρά στρατιωτική (άρα βίαιη) επίδειξη δύναμης και ότι στην περίπτωση των μαθητικών παρελάσεων απουσιάζει ο σεβασμός της διαφορετικότητας και της πολυπολιτισμικότητας. Υποστηρίζει επίσης ότι μέσω αυτών των εκδηλώσεων εμπεδώνεται η συνολική πειθαρχία και η στροφή προς εθνικιστικά πρότυπα
2. Βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη πορεία με την πρώτη άποψη. Θεωρεί ότι εφόσον το κράτος κινδυνεύει από (υπαρκτούς ή ανύπαρκτους) εχθρούς και γι αυτό θα πρέπει να είναι πάντοτε σε εγρήγορση για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε κινδύνου. Κατά συνέπεια, η πραγματοποίηση και μαθητικών παρελάσεων ενσταλάζει στους νέους το αίσθημα της προστασίας του έθνους ή του κράτους και εντείνει τον εθνικισμό τους.
3. Η τρίτη άποψη βρίσκεται κάπου στο μέσο. Ενώ θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει ο στρατός για ευνόητους λόγους και να γίνονται παρελάσεις μαθητικές ή στρατιωτικές, μπορεί να υπάρχει το εθνικό αίσθημα χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι ταυτίζεται με τον εθνικισμό.
Παράλληλα οι νέοι μπορούν να ανέχονται τη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα.
Ποια είναι λοιπόν η δική σας άποψη;
6 σχόλια:
η τριτη
παντα η αληθεια βρισκετε καπου στη μεση
Στην Ελλάδα άνοιξε αυτές τις μέρες η συζήτηση για το θέμα, με αφορμή την Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου.Φαίνεται όμως ότι, ενώ πληθαίνουν οι φωνές για κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων, δεν είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία για ένα τέτοιο διάλογο.
Χαρακτηριστικό για το θέμα και το δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας:
[Καιρός για «όχι» και στις μαθητικές παρελάσεις;
Των ΑΝΝΑΣ ΑΝΔΡΙΤΣΑΚΗ, ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Όμως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας...».
Λόγια της Άλκης Ζέη, πριν από δύο χρόνια περίπου, αναφορικά και με τις μαθητικές παρελάσεις, μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία και η οποία καθιερώθηκε στην Ελλάδα επί Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του. Την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου.
Τα τελευταία χρόνια όλο και πυκνώνουν οι φωνές και από πολλούς εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων που διαφωνούν, καθώς «η παρέλαση επισκιάζει τον παιδευτικό χαρακτήρα που πρέπει να έχει για το σχολείο ο εορτασμός των εθνικών επετείων»].
Κι εγώ θα συμφωνήσω με την τρίτη άποψη.
Το ότι στην Ελλάδα εισήχθησαν επί Μεταξά ή επειδή αποτελεί επινόηση του Φρειδερίκου [πάντα κάποιος θα επινοεί κάτι] δεν συνηγορεί απαραίτητα στο ότι πρέπει να καταργηθούν.
Πιστεύω ότι μπορούμε μέσα και από αυτό το είδος εκδήλωσης να περάσουμε μηνύματα.
Στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Λευκωσία παρέλασαν και έγχρωμα παιδιά καθώς και παιδιά αλλοδαπών.
Δεν είδα να προωθείται κανένα είδος ρατσισμού.
Όσον αφορά τον παιδευτικό χαρακτήρα. Αλήθεια γιατί και πως τα παιδιά (ακόμα και αυτά που λαμβάνουν μέρος στις παρελάσεις) δεν ξέρουν ποια επέτειο τιμούν;
Ποιος ή ποιοι ευθύνονται γι αυτό;
Προσωπικά πιστεύω ότι το νόημα και τα διδάγματα των επετείων μπορούν να περάσουν άνετα στους μαθητές, ανεξάρτητα αν γίνεται ή όχι παρέλαση.
Άλλωστε το ότι κάνουν παρέλαση είναι ένας επιπλέον λόγος να γνωρίζουν τι τιμούν.
Η τέταρτη!
Κάτω τα κράτη τζαι οι στρατόι, κάτω τα έθνη τζαι οι φασιστικές παρελάσεις.
δεν θα γράψω για τις στρατιωτικές παρελάσεις όντας άσχετος με το θέμα (τα 2 χρόνια στρατού με έκαναν να τον μισήσω, αλλά ως εκεί μπορώ να πω )
αυτό που θα γράψω είναι για τις μαθητικές παρελάσεις
α) μαθητές με κινητικές δυσκολίες
τι γίνεται σχετικά με τους μαθητές με κινητικές δυσκολίες ; αυτοί πως θα συμμετάσχουν αφού προϋποθέτει αυστηρό συντονισμό μεταξύ των ατόμων ; πολύ απλά θα την δουν από το σπίτι
β) σχετικά με το ζήτημα των σημαιοφόρων
δηλαδή αυτοί μπροστά σε τι είναι καλύτεροι από αυτούς πίσω ; Γιατί σε κάτι είναι καλοί αφού τους δίδεται κάτι διαφορετικό και
επειδή είναι ‘καλύτεροι’ μαθητές ; ποιος είναι καλύτερος μαθητής και πως γίνεται;
Τα παιδιά από οικογένειες κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ( πόσο μισώ αυτή την φράση), σχεδόν αποκλείονται εξαιτίας των οικονομικών διαφορών που δεν τους επιτρέπουν να έχουν την ίδια σχολική ανάπτυξη
γ) σεξιστικές και σωματικές διακρίσεις
Αγόρια μπροστά και κορίτσια πίσω ; Μα σε ποιον αιώνα ζούμε ; Λέμε για ισότητα και διαχωρίζουμε βάση του φύλου ;
Γιατί αυτοί που είναι κοντοί να μην είναι δίπλα από τους ψηλούς ; Σε τι πραγματικά διαφέρουν; Αφού λέμε πώς όλα τα παιδιά είναι ίσα ….
δ) μιλιταρισμός
Το ότι μικρά παιδιά περπατάνε σαν τους καραβανάδες στο στρατό είναι μήπως βασισμένο στην ειρηνική συμβίωση που προσπαθούμε να περάσουμε στα σχολεία ;
Αυτά από ένα φοιτητή παιδαγωγικού
Κάτω το κράτος της Κυπριακής Φαυλοκρατίας.Κάτω ο ξιπετσισμένος κουρκουτάς!Ζήτω το διεθνιστικό ΑΚΕΛ!
Δημοσίευση σχολίου