ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ποιος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σε μια χώρα, σε ένα κράτος;

Από πού ξεκινούν και πού σταματούν οι αρμοδιότητες της;

Η απάντηση μοιάζει εύκολη αλλά όχι στην περίπτωση της Κύπρου και της Ελλάδας.

Ακόμα και στις άλλες ορθόδοξες χώρες.

Και ο λόγος είναι απλός.

Η Εκκλησία από την εποχή που απέκτησε δύναμη και συγκροτήθηκε σε οργανωμένο σύνολο απέκτησε μεγάλη δύναμη σε σημείο που την κατέστησε συνεξουσία με τις εκάστοτε εξουσίες, τόσο στην εποχή του λεγόμενου Βυζαντίου όσο και στην εποχή της Οθωμανοκρατίας.

Αλλά και μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, στην Κύπρο (και στην Ελλάδα) συνέχιζε να παίζει ηγετικό ρόλο.

Στην Κύπρο επί βρετανικής αποικιοκρατίας θεωρείτο η ηγέτης των χριστιανών κυπρίων γι αυτό και όταν εμφανίστηκε μια νέα δύναμη η οποία αμφισβήτησε τον ηγετικό της ρόλο, η Εκκλησία άνοιξε ένα λυσσαλέο πόλεμο εναντίον της χωρίς να διστάσει να συνεργαστεί ακόμα και με τους βρετανούς προκειμένου να αντιπαρατεθεί με το νεαρό τότε Κ.Κ.Κ.

Μετά την ανεξαρτησία η Εκκλησία είναι και πάλι παρόν, έχοντας τον ηγέτη της και ως τον πρώτο εκλεγμένο πρόεδρο της Κύπρου.

Πατώντας πάνω σε αυτή την ιστορική πραγματικότητα η Εκκλησία διεκδικεί μέχρι σήμερα ρόλο και στο κυπριακό. Έχασε βέβαια τον εθναρχικό της χαρακτήρα αλλά αυτό δεν την εμποδίζει από του να επιζητεί σημαντικό ρόλο.

Πού ξεκινούν, λοιπόν, και πού σταματούν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της.

Έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται στην πολιτική και να προσπαθεί να περάσει την πολιτική της;

Έχει το δικαίωμα να συμμαχεί με πολιτικές δυνάμεις προκειμένου να επηρεάζει εκλογικές αναμετρήσεις;

Έχει το δικαίωμα να αντιπολιτεύεται ή να συμμαχεί με τον οποιονδήποτε πρόεδρο της Δημοκρατίας και να (συν)χαράζει πολιτική;

Θεωρούμε πως όχι.

Η Εκκλησία έχει το δικαίωμα να λέει την άποψη της. Να καταθέτει τις απόψεις της.

Όχι να επεμβαίνει στην πολιτική με τον τρόπο που επεμβαίνει όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν έχει το δικαίωμα να χωρίζει το λαό εκδίδοντας φυλλάδια και βιβλία που προωθούν το μίσος και τον φανατισμό εναντίον των αντίθετων απόψεων.

Σε αντίθετη περίπτωση, αφού όπως λέει εκπροσωπεί το ποίμνιο και το ποίμνιο είναι οι χριστιανοί πολίτες του τόπου, τότε τα πράγματα δεν πρέπει να είναι μονόδρομος.

Δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τα υπερ-προνόμια που έχει.

Θα πρέπει να επιτρέπει και στην πολιτεία να επεμβαίνει στα εκκλησιαστικά.

Είναι λοιπόν έτοιμη η Εκκλησιαστική ηγεσία να συναινέσει προς τούτο;

Ή μήπως εδώ ισχύει η λαϊκή ρήση: «Εν της παπαθκιάς τα ξύλα;»

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Α. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ

Αποτροπιασμό αλλά και ανησυχία προκάλεσε η στυγερή δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή.

Η ενέργεια αυτή έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από ενέργειες που έγιναν το τελευταίο διάστημα και γα τις οποίες δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής ενδείξεις για τα κίνητρα.

Θλίψη και αποτροπιασμό προκαλούν ωστόσο και οι προσπάθειες κάποιων πολιτικών και Μέσων Ενημέρωσης να προσδώσουν στο έγκλημα πολιτικές διαστάσεις και ιδιαίτερα να το συνδέσουν με τον ενδεχόμενο εξεύρεσης μιας λύσης στο κυπριακό.

Ακόμα και στην περίπτωση που ενέργειες όπως η κλοπή της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου, οι βανδαλισμοί σε κοιμητήρια και η δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή έχουν στόχο να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο, έχουμε την άποψη ότι όσοι βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα, να αποφανθούν, να δικάσουν και να καταδικάσουν και να αποφασίσουν ότι τα κίνητρα είναι πολιτικά και έχουν συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς, τότε κι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης.

Εμείς λέμε ότι κανένας δεν μπορεί να προδικάζει τίποτε από τη στιγμή που η αστυνομία δεν έχει καν ενδείξεις για τα κίνητρα.
Πόσο μάλλον να αποφαίνονται πολιτικοί και άλλοι παράγοντες που οι μόνες ενδείξεις που έχουν είναι οι δικές τους πολιτικές θέσεις.

ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΑΝΤΡΟ ΝΙΚΟΥ

Τρίτο μεγάλο πλήγμα για τον ΑΣΤΡΑ 92,8.

Πρώτα ήταν ο Γιαννής. Ύστερα ο Ανδρέας Αχιλλείδης.

Ο αγαπητός συνάδελφος (αθλητικογράφος) Άντρος Νίκου δεν είναι πια μαζί μας.

Έχασε τη μάχη ξημερώματα της Τρίτης 5 Ιανουαρίου, λίγα μόνο εικοσιτετράωρα μετά την έλευση του νέου χρόνου.

Ο Άντρος ήταν ένας από τους βασικούς στυλοβάτες του αθλητικού Τμήματος του σταθμού μας.

Πάντα ενημερωμένος, καταρτισμένος ήξερε τι έλεγε και έχαιρε εκτίμησης ανάμεσα στους αθλητικούς παράγοντες.

Αυτά δεν τα λέμε τώρα που έφυγε από κοντά μας. Τα λέγαμε - και τα άκουγε και ο ίδιος – όταν ακόμα ήταν μαζί μας.

Ο Νίκος ήταν πάντα αισιόδοξος. Πάντα χαμογελαστός με ένα καλό λόγο και ένα πείραγμα για τον καθένα μας.

Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές του, όταν έμαθε για την ασθένεια του δεν άλλαξε τη στάση του. Μιλούσε για την ασθένεια αλλά και για την ελπίδα του πάντα με χαμόγελο.

Ακόμα και στις δύσκολες στιγμές της αρρώστιας του δεν παρέλειπε καθημερινά να «βγαίνει στον αέρα» στη μεσημβρινή αθλητική εκπομπή του σταθμού μας για ανταποκρίσεις και ενημέρωση των ακροατών μας.

Το κενό που αφήνει είναι μεγάλο.

Όχι μόνο στον ΑΣΤΡΑ αλλά κυρίως στην οικογένεια του.

Στο καλό Άντρο…